یکی از مهم‌ترین ارکان «تولید علم»، استادان و اعضای هیئت علمی دانشگاه‌ها هستند. اما سوگمندانه باید گفت که چنین انتظاری از بخش نه چندان کمی از اساتید، انتظاری واقع‌بینانه نیست. کم نیستند اساتیدی که حتی در انجام وظایف ابتدایی خود، یعنی تدریس موفق و رضایت‌بخش و تلاش در جهت گرفتن پایه ترفیع سالیانه، دچار مشکل‌‌اند! و بعضاً احساس می‌شود که اساساً از ابتدا مسیر درستی برای زندگی خود انتخاب نکرده‌اند!
از طرف دیگر هم کم نیستند استادانی که حقیقتاً بار اصلی رشد و توسعه و ارتقاء علمی کشور را بر دوش می‌کشند. اینان از ارکان اصلی تولید علم‌اند.

اینان کسانی‌اند که
یک. سرشار از «عشق به اسلام و انقلاب و عزت ملی»‌اند؛ [کسانی که در این ویژگی‌ها ضعفی داشته باشند، اگر هم توانایی علمی داشته باشند، ترجیح می‌دهند خادم ظالمان و مستکبران و مدافعان دروغین لیبرالیسم باشند، تا در خدمت اسلام و انقلاب و ایران؛]

دو. به شدت علاقمند به «خلاقیت و نوآوری»‌‌اند؛ همواره در اندیشه انجام کارهای جدید و تولیدات نو و ابداعی‌اند؛

سه. نه تنها از «مرزهای دانش» آگاهی دارند؛ بلکه خود در مرز دانش حرکت می‌کنند؛ و بلکه در تلاش‌اند تا خود از «خط‌‌شکنان دانش» شوند؛

چهار. روحیه «دانشجوپروری» دارند؛ برای دانشجویان وقت می‌گذارند؛ به ساعات متعارف کلاس بسنده نمی‌کنند؛ دانشجویان را واقعاً‌ همچون فرزند خود می‌دانند؛ یعنی نه تنها نسبت به وضعیت آنها بی‌اعتنا نیستند؛ که همه همّ و غم‌شان رشد و تعالی علمی و معنوی دانشجویان است؛

پنج. «خودآگاه»‌اند؛ یعنی اطلاعات مناسبی از داشته‌ها و ظرفیت‌های خودی دارند و از ذخایر فرهنگی و اقتصادی و علمی و اجتماعی و تاریخی ملت خود آگاهی نسبتاً‌ دقیقی دارند؛

شش. «خودباور»ند؛ با تمام وجود به شعار «ما می‌توانیم» و «باید بتوانیم» اعتقاد دارند. مدافع غیرت و عزت علمی‌اند؛

هفت. «مروج خودباوری» هم هستند؛ اینان هم در رفتار و هم در گفتار، خودباوری را به مخاطبان خود به ویژه دانشجویان تزریق می‌کنند.